10 Şubat 2013 Pazar

Vakit Tamam

 Ne heyecanlıydım bu dağlara adım attığım ilk an. Elimde evraklarım yanımda ailem oradan oraya koşuşturarak birkaç güne sığdırdık ilk ayrılık acımızı. İlk kez ailemden ayrı bir evde uyuyacaktım artık. İlk kez uzağında olacaktım annemin. İlk kez pazar sabahları uyandıramayacaktı babam beni en sevdiğim uykumdan..
İnsanlar gördüm. Tel tel. Renk renk. Katran karasını da gördüm kar beyazını da. Alını da morunu da..
Çocuklar gördüm. Cana can katan. Yüreklerinin temizliği yansımasa da çamurlu yüzlerine, evlat gibi sevdim onları. Ailemsiz geçirdiğim günlerde kendime minik ellerle çekirdek aileler kurdum. Anası da ben babası da ben olan...

Öğretmek için geldiğim dağlarda  öğrenmeye yenik düştüm. Korkuyu, yalnızlığı, soğuğu öğrendim zerreme kadar. Düştüğüm anlarım da oldu lakin çocuklarım sardı yaralarımı. Yoldaş oldular soğuğun karanlıklarında bana. Yar oldular. Evlat oldular.

Yirmi beş senemde göremeyeceğim kadar hayat gördüm ülkemin doğusunda. Hayatımın en büyük dersini aldım meslek hayatımın ilk yıllarında..

Şimdi evlat acısını gömüp sol yanıma bırakıp aklımı buralarda gidiyorum ben hayali kurulan batılara..


Vakit tamam.

Hoşça kalın dağ çiçeklerim...

5 yorum:

  1. Artık yuvandasın.. Artık üşümeyeceksin kadınım..

    Seni de mim'ledim ben..:) yaz bakalım;

    http://kaptaninzehirdefteri.blogspot.com/2013/02/ilk-defa-mimlendim-ben.html

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Sen yaz dersin de ben yazmaz mıyım hayatım?

      Sil
  2. bloğunuzu takibe aldım:)banada beklerim:)

    YanıtlaSil
  3. Teşekkür ederim:) Müsaitseniz gelirim efenim:)

    YanıtlaSil
  4. merhaba ben de takipteyim...ben de beklerim:=)

    YanıtlaSil